Hoe het fout ging…
In april 2001 kreeg ik last van mijn poort. Het was net of die klem had gezeten. Nu was ik een keer naar aquarobics geweest om te kijken of dat iets voor mij was en ik had daar zo'n band omgehad. Ik dacht dus dat de poort daardoor pijn deed omdat hij écht klem gezeten had.
Eind april gingen we op een korte vakantie naar Spanje. De pijn was nog steeds niet weg, maar het was net een blauwe plek, dus ik heb daar niet veel aandacht aan besteed. Toen we een paar dagen in Spanje waren, werd ik op een ochtend wakker met een enorme bult op mijn buik en ik had veel pijn.
Ik heb toen Dr. Niville gebeld en hem uitgelegd wat er aan de hand was. Hij gaf me het advies een dokter te zoeken en daar een breedspectrum antibiotica te vragen en dan maar hopen dat het overging. Wij op zoek naar een arts. In Rosas is een Duitse artsenpraktijk, dus wij daarheen getogen. Ik heb inderdaad zo'n antibioticakuur gekregen (het was donderdagmorgen) en als het zaterdag niet beter was, moest ik terugkomen. Nou, het was dus niet beter. Wij weer terug en nu heeft de dokter zelf Dr. Niville gebeld. De uitkomst was, dat ik terugmoest naar België. Zaterdagmiddag dus terug, caravan achter de auto, pijnstillers ingenomen en zondagavond aangekomen in België. Om 21.30 uur zaten we bij Niville in de spreekkamer en zijn ogen werden steeds groter toen hij die bult zag! Maandagmorgen om 8 uur melden in het ziekenhuis, gastroscopie doen en de ontsteking openmaken. En dan waarschijnlijk dinsdag opereren en het bandje verwijderen.... was de conclusie.
In het ziekenhuis
Maandagochtend om 8 uur stonden we het in ziekenhuis St. Barbara in Lanaken. Ik kreeg een 2-persoonskamer en moest wachten op de gastroscopie. Halverwege de ochtend was het zover. Ik werd naar een kamertje gebracht en voor ik er erg in had, kreeg ik een verdovende spray in mijn keel gespoten en ging de slang erin. Kokhalzend lag ik op de tafel. Vrij snel werd de conclusie getrokken: maagerosie. De band was door mijn maagwand heen gekomen en moest er dus uit! 1,66% van de patiënten van Dr. Niville overkomt dit en ik hoorde daar dus bij!!!!
's Middags is de ontsteking opengemaakt en er kwam een limonadeglas ... uit! Dinsdagmiddag moest ik als laatste, omdat anders de operatiekamer besmet werd door mijn infectie. Tegen 2 uur werd ik gehaald. Ik had net Paul, mijn man, aan de telefoon en kon hem dus melden dat ik naar de ok ging.
Paul dacht om een uur of 5 dat hij maar eens moest komen kijken hoe het met mij ging. Ik was er nog steeds niet. Om half 6 is hij eens gaan informeren waar ik bleef; om 6 uur nog eens. De verpleegkundige vond het ook tijd worden en zij is naar de operatie afdeling gegaan om te informeren.
Ze kwam Paul ophalen met de mededeling of hij even meekwam. Beneden in de lift zei ze dat de anesthesist hem even wilde spreken. De angst sloeg hem om het hart; wat was er nu weer???
De anesthesist vertelde dat ik een genetische afwijking heb, waardoor ik een bepaald enzym niet aanmaak. Dit enzym was nodig om de anesthesie af te breken die hij had gebruikt. (Ik was homozygoot. Dat betekent dat je het zowel van je moeder als je vader hebt gekregen. Allebei je chromosomen missen dus het benodigde gen.) Toen ze me bij wilden laten komen, raakte ik in een stuip, ademde niet zelf en verkrampte als het ware. Dit zou heel pijnlijk zijn en bovendien dodelijk. Ik moest dus in slaap worden gehouden en worden beademd. Er waren 2 mogelijkheden om dit probleem op te lossen. Ik zou bloedplasma toegediend kunnen krijgen, maar dat wilden ze liever niet omdat ik dan een vreemde stof toegediend zou krijgen. De 2e oplossing was: afwachten. Dit betekende dat ik overgebracht zou worden naar St. Jan in Genk, omdat ik naar de Intensive Care moest en beademd moest worden.
Daar werd ik de volgende morgen om ongeveer 5 uur wakker.
Paul heeft de hele nacht niet kunnen slapen en Dirk, een hele goede vriend van ons, is 's avonds om 11 uur nog in de auto gesprongen om naar hem toe te gaan. De kinderen waren thuis, bezorgd en niet slapen. Ook de buurvrouw heeft de hele nacht wakker gelegen...
Alleen ík heb geslapen! Toen ik wakker werd en ik zelf weer ademde is de beademingsslang eruit gehaald en voelde ik me weer kiplekker!!
Het leven als ex-bandster
De eerste weken nadat ik weer thuis was zijn rustig gegaan. De drain mocht er na 10 dagen uit, alle wondjes genazen goed.
In juli zijn we op vakantie geweest, weer naar Spanje. Na de vakantie bleek dat ik niet veel was aangekomen, ca. 5 kilo in totaal. Het was toen begin augustus. Nu, het is nu 15 oktober, is er nog eens 15 kilo bij en ik wil mijn bandje terug!!!!
Alle onderzoeken zijn inmiddels gedaan. De komende dagen moet ik de uitslagen verzamelen, de foto ophalen in het ziekenhuis en alles opsturen naar Niville. Een voorlopige afspraak is al gemaakt: 16 november 2001.
Ik kan haast niet wachten tot het zover is.
In april 2001 kreeg ik last van mijn poort. Het was net of die klem had gezeten. Nu was ik een keer naar aquarobics geweest om te kijken of dat iets voor mij was en ik had daar zo'n band omgehad. Ik dacht dus dat de poort daardoor pijn deed omdat hij écht klem gezeten had.
Eind april gingen we op een korte vakantie naar Spanje. De pijn was nog steeds niet weg, maar het was net een blauwe plek, dus ik heb daar niet veel aandacht aan besteed. Toen we een paar dagen in Spanje waren, werd ik op een ochtend wakker met een enorme bult op mijn buik en ik had veel pijn.
Ik heb toen Dr. Niville gebeld en hem uitgelegd wat er aan de hand was. Hij gaf me het advies een dokter te zoeken en daar een breedspectrum antibiotica te vragen en dan maar hopen dat het overging. Wij op zoek naar een arts. In Rosas is een Duitse artsenpraktijk, dus wij daarheen getogen. Ik heb inderdaad zo'n antibioticakuur gekregen (het was donderdagmorgen) en als het zaterdag niet beter was, moest ik terugkomen. Nou, het was dus niet beter. Wij weer terug en nu heeft de dokter zelf Dr. Niville gebeld. De uitkomst was, dat ik terugmoest naar België. Zaterdagmiddag dus terug, caravan achter de auto, pijnstillers ingenomen en zondagavond aangekomen in België. Om 21.30 uur zaten we bij Niville in de spreekkamer en zijn ogen werden steeds groter toen hij die bult zag! Maandagmorgen om 8 uur melden in het ziekenhuis, gastroscopie doen en de ontsteking openmaken. En dan waarschijnlijk dinsdag opereren en het bandje verwijderen.... was de conclusie.
In het ziekenhuis
Maandagochtend om 8 uur stonden we het in ziekenhuis St. Barbara in Lanaken. Ik kreeg een 2-persoonskamer en moest wachten op de gastroscopie. Halverwege de ochtend was het zover. Ik werd naar een kamertje gebracht en voor ik er erg in had, kreeg ik een verdovende spray in mijn keel gespoten en ging de slang erin. Kokhalzend lag ik op de tafel. Vrij snel werd de conclusie getrokken: maagerosie. De band was door mijn maagwand heen gekomen en moest er dus uit! 1,66% van de patiënten van Dr. Niville overkomt dit en ik hoorde daar dus bij!!!!
's Middags is de ontsteking opengemaakt en er kwam een limonadeglas ... uit! Dinsdagmiddag moest ik als laatste, omdat anders de operatiekamer besmet werd door mijn infectie. Tegen 2 uur werd ik gehaald. Ik had net Paul, mijn man, aan de telefoon en kon hem dus melden dat ik naar de ok ging.
Paul dacht om een uur of 5 dat hij maar eens moest komen kijken hoe het met mij ging. Ik was er nog steeds niet. Om half 6 is hij eens gaan informeren waar ik bleef; om 6 uur nog eens. De verpleegkundige vond het ook tijd worden en zij is naar de operatie afdeling gegaan om te informeren.
Ze kwam Paul ophalen met de mededeling of hij even meekwam. Beneden in de lift zei ze dat de anesthesist hem even wilde spreken. De angst sloeg hem om het hart; wat was er nu weer???
De anesthesist vertelde dat ik een genetische afwijking heb, waardoor ik een bepaald enzym niet aanmaak. Dit enzym was nodig om de anesthesie af te breken die hij had gebruikt. (Ik was homozygoot. Dat betekent dat je het zowel van je moeder als je vader hebt gekregen. Allebei je chromosomen missen dus het benodigde gen.) Toen ze me bij wilden laten komen, raakte ik in een stuip, ademde niet zelf en verkrampte als het ware. Dit zou heel pijnlijk zijn en bovendien dodelijk. Ik moest dus in slaap worden gehouden en worden beademd. Er waren 2 mogelijkheden om dit probleem op te lossen. Ik zou bloedplasma toegediend kunnen krijgen, maar dat wilden ze liever niet omdat ik dan een vreemde stof toegediend zou krijgen. De 2e oplossing was: afwachten. Dit betekende dat ik overgebracht zou worden naar St. Jan in Genk, omdat ik naar de Intensive Care moest en beademd moest worden.
Daar werd ik de volgende morgen om ongeveer 5 uur wakker.
Paul heeft de hele nacht niet kunnen slapen en Dirk, een hele goede vriend van ons, is 's avonds om 11 uur nog in de auto gesprongen om naar hem toe te gaan. De kinderen waren thuis, bezorgd en niet slapen. Ook de buurvrouw heeft de hele nacht wakker gelegen...
Alleen ík heb geslapen! Toen ik wakker werd en ik zelf weer ademde is de beademingsslang eruit gehaald en voelde ik me weer kiplekker!!
Het leven als ex-bandster
De eerste weken nadat ik weer thuis was zijn rustig gegaan. De drain mocht er na 10 dagen uit, alle wondjes genazen goed.
In juli zijn we op vakantie geweest, weer naar Spanje. Na de vakantie bleek dat ik niet veel was aangekomen, ca. 5 kilo in totaal. Het was toen begin augustus. Nu, het is nu 15 oktober, is er nog eens 15 kilo bij en ik wil mijn bandje terug!!!!
Alle onderzoeken zijn inmiddels gedaan. De komende dagen moet ik de uitslagen verzamelen, de foto ophalen in het ziekenhuis en alles opsturen naar Niville. Een voorlopige afspraak is al gemaakt: 16 november 2001.
Ik kan haast niet wachten tot het zover is.