Mijn allereerste lapband
Februari 2000
Ik ben nu 43 en al vanaf de middelbare school bezig met lijnen. Je weet wel, 10 kg eraf en 20 erbij. Ik heb alles geprobeerd. De laatste keer samen met de endocrinoloog; 9 maanden alléén Modifast. Resultaat 27,5 kg lichter. Alles + nogal wat zit er weer aan. Ondertussen ben ik bijna 130 kilo. Half februari las ik het verhaal van Saskia op internet. Zij was 1 januari weer een lijnpoging begonnen en ze was 18 januari al geopereerd!
Ik ben in mei 1998 al begonnen om een maagband te krijgen. Ik kon in oktober(!) een afspraak maken met de chirurg. Na een gesprek van nog geen 5 minuten stond ik weer buiten met een verwijskaart voor de psycholoog. Bij hem kon ik terecht in maart(!) 1999. Op 14 april 1999 was er een informatieve bijeenkomst met nog ca. 20 anderen. Na de bijeenkomst moesten we allemaal wat onderzoekjes laten doen en we stonden op de wachtlijst! De wachttijd is 1,5 tot 2 jaar. Ondertussen begin ik steeds slechter te lopen. Gelukkig had ik in februari een financiële meevaller en ik kon de operatie in België zelf betalen. Dus… ik belde met Dr. Niville in Genk, Belgisch Limburg. Ik kon 1 maart komen. Dr. Niville had een uur voor mij uitgetrokken. Na een gesprek waarin mij van alles, ook mogelijke complicaties, werd uitgelegd, restte mij nog één vraag: "wanneer?"
Als ik alle onderzoeken in 1 week voor elkaar kreeg: 14 maart 2000! De volgende dag heb ik alle onderzoeken met de huisarts geregeld. Bloedonderzoek, maag- en longfoto en ECG.
Zondag 12 maart 2000 gaan we met ons 5en gourmetten bij restaurant Bavoort in Leusden.
Februari 2000
Ik ben nu 43 en al vanaf de middelbare school bezig met lijnen. Je weet wel, 10 kg eraf en 20 erbij. Ik heb alles geprobeerd. De laatste keer samen met de endocrinoloog; 9 maanden alléén Modifast. Resultaat 27,5 kg lichter. Alles + nogal wat zit er weer aan. Ondertussen ben ik bijna 130 kilo. Half februari las ik het verhaal van Saskia op internet. Zij was 1 januari weer een lijnpoging begonnen en ze was 18 januari al geopereerd!
Ik ben in mei 1998 al begonnen om een maagband te krijgen. Ik kon in oktober(!) een afspraak maken met de chirurg. Na een gesprek van nog geen 5 minuten stond ik weer buiten met een verwijskaart voor de psycholoog. Bij hem kon ik terecht in maart(!) 1999. Op 14 april 1999 was er een informatieve bijeenkomst met nog ca. 20 anderen. Na de bijeenkomst moesten we allemaal wat onderzoekjes laten doen en we stonden op de wachtlijst! De wachttijd is 1,5 tot 2 jaar. Ondertussen begin ik steeds slechter te lopen. Gelukkig had ik in februari een financiële meevaller en ik kon de operatie in België zelf betalen. Dus… ik belde met Dr. Niville in Genk, Belgisch Limburg. Ik kon 1 maart komen. Dr. Niville had een uur voor mij uitgetrokken. Na een gesprek waarin mij van alles, ook mogelijke complicaties, werd uitgelegd, restte mij nog één vraag: "wanneer?"
Als ik alle onderzoeken in 1 week voor elkaar kreeg: 14 maart 2000! De volgende dag heb ik alle onderzoeken met de huisarts geregeld. Bloedonderzoek, maag- en longfoto en ECG.
Zondag 12 maart 2000 gaan we met ons 5en gourmetten bij restaurant Bavoort in Leusden.
Maandag 13 maart 2000 rijden we richting België. Eerst gaan we bij mijn Oom Jaap langs in Eindhoven. We gaan samen op de valreep nog even heerlijk Chinezen!
Ik had 's avonds met Dr. Niville afgesproken. Ik kreeg een spuitje Clexane (bloedverdunner). Dr. Niville vertelde me, dat ik toeschouwers zou hebben; er waren 2 Amerikaanse artsen die mee wilden kijken!
Dinsdag 14 maart 2000
De volgende morgen was het echt zover. Ik moest me om 7 uur melden in het ziekenhuis. Ik had mazzel en kreeg een 1-persoons kamer. Ik werd vrijwel direct in een bed gelegd met zo’n mooi hemd aan en weggereden naar de operatiekamer. Daar kreeg ik een infuus in mijn arm en een kapje met zuurstof, ik zag Dr. Niville nog voorbij komen die me goedemorgen wenste en toen werd er gezegd dat ik zó zou gaan slapen, en ik was weg. Ik kwam bij op de uitslaapkamer waar me verteld werd dat het goed was gegaan. Ca. 12 uur was ik terug op de kamer, waar mijn man zat te wachten.
Ik heb eigenlijk de hele dag liggen dommelen. Je hebt 4 kleine wondjes op je buik en 1 grotere; zodra jij je buikspieren aanspant doet dat enorm zeer, dus uit bed komen is geen pretje. De volgende dag moest er weer een maagfoto worden genomen. Ik moest een gelig, geleiachtig drankje dat naar anijs smaakte maar héél erg bitter was slikken. En dat is dan het eerste dat je sinds maandagavond 12 uur mag hebben! Het was zo ontzettend smerig en die röntgenoloog zei maar: doordrinken mevrouw, grote slokken… ‘s Middags mocht ik wat eten en drinken. Ik kreeg toen eten voor me; je wilt níet weten hoe vies dat allemaal was! Een puddinkje met een donkerbruin vel, een grauw/geel watertje wat soep moest verbeelden en een geprakte hap (die je helemaal nog niet mag hebben). Gelukkig heeft de zuster nog een yoghurtje kunnen vinden, dat was heerlijk. Tegen 4 uur kwam Dr. Niville langs en kreeg ik instructies: 1 week vloeibaar, 1 week halfvloeibaar, dan normaal. Geen bruisende drankjes en nog 3 weken Clexane. Na 3 weken moet ik bellen en mijn gewicht doorgeven en het resultaat van de ‘broodjestest’ (een bolletje rustig opeten, tussendoor niet drinken. Je moet de tijd opnemen en zeggen hoeveel je ervan hebt gegeten).
Dinsdag 21 maart 2000
Ik ben nu 1 week geleden geopereerd en voel me prima. Ik heb bijna geen last van de wondjes, behalve dat ze jeuken. De wond van de ‘poort’ voel ik nog wel wat, vooral als ik buk. Ik heb geen honger meer én ik ben 3 kilo lichter.
Februari 2001
We zijn nu bijna 1 jaar verder en ik ben ondertussen 40 kilo kwijt.
Ik heb eigenlijk geen last gehad van de operatie en de wondjes zijn heel goed genezen. Ik was in juli al 17 kilo afgevallen en voelde me al behoorlijk slank toen we op vakantie gingen. (Zie de foto hiernaast: ik was toch nog niet erg slank!)
Vlak voordat we richting Spanje reden heb ik mijn bandje iets ruimer laten zetten. Ik zag het niet zo zitten om de hele vakantie te moeten spugen. Vooral niet omdat ik moeilijk loop (ik loop met een rollator omdat ik versleten knieën heb en ik heb bovendien reuma) en in een vreemd restaurant half kokkend op zoek naar een wc, dat leek me geen pretje! Gelukkig stond mijn bandje niet te strak en heb ik de hele vakantie lekker (maar weinig) kunnen eten. Uiteindelijk bleek ik toch ook nog een kilootje lichter toen ik thuis kwam, dus dat was een extra bonus. Ik had daar helemaal niet op gerekend.
Ik had 's avonds met Dr. Niville afgesproken. Ik kreeg een spuitje Clexane (bloedverdunner). Dr. Niville vertelde me, dat ik toeschouwers zou hebben; er waren 2 Amerikaanse artsen die mee wilden kijken!
Dinsdag 14 maart 2000
De volgende morgen was het echt zover. Ik moest me om 7 uur melden in het ziekenhuis. Ik had mazzel en kreeg een 1-persoons kamer. Ik werd vrijwel direct in een bed gelegd met zo’n mooi hemd aan en weggereden naar de operatiekamer. Daar kreeg ik een infuus in mijn arm en een kapje met zuurstof, ik zag Dr. Niville nog voorbij komen die me goedemorgen wenste en toen werd er gezegd dat ik zó zou gaan slapen, en ik was weg. Ik kwam bij op de uitslaapkamer waar me verteld werd dat het goed was gegaan. Ca. 12 uur was ik terug op de kamer, waar mijn man zat te wachten.
Ik heb eigenlijk de hele dag liggen dommelen. Je hebt 4 kleine wondjes op je buik en 1 grotere; zodra jij je buikspieren aanspant doet dat enorm zeer, dus uit bed komen is geen pretje. De volgende dag moest er weer een maagfoto worden genomen. Ik moest een gelig, geleiachtig drankje dat naar anijs smaakte maar héél erg bitter was slikken. En dat is dan het eerste dat je sinds maandagavond 12 uur mag hebben! Het was zo ontzettend smerig en die röntgenoloog zei maar: doordrinken mevrouw, grote slokken… ‘s Middags mocht ik wat eten en drinken. Ik kreeg toen eten voor me; je wilt níet weten hoe vies dat allemaal was! Een puddinkje met een donkerbruin vel, een grauw/geel watertje wat soep moest verbeelden en een geprakte hap (die je helemaal nog niet mag hebben). Gelukkig heeft de zuster nog een yoghurtje kunnen vinden, dat was heerlijk. Tegen 4 uur kwam Dr. Niville langs en kreeg ik instructies: 1 week vloeibaar, 1 week halfvloeibaar, dan normaal. Geen bruisende drankjes en nog 3 weken Clexane. Na 3 weken moet ik bellen en mijn gewicht doorgeven en het resultaat van de ‘broodjestest’ (een bolletje rustig opeten, tussendoor niet drinken. Je moet de tijd opnemen en zeggen hoeveel je ervan hebt gegeten).
Dinsdag 21 maart 2000
Ik ben nu 1 week geleden geopereerd en voel me prima. Ik heb bijna geen last van de wondjes, behalve dat ze jeuken. De wond van de ‘poort’ voel ik nog wel wat, vooral als ik buk. Ik heb geen honger meer én ik ben 3 kilo lichter.
Februari 2001
We zijn nu bijna 1 jaar verder en ik ben ondertussen 40 kilo kwijt.
Ik heb eigenlijk geen last gehad van de operatie en de wondjes zijn heel goed genezen. Ik was in juli al 17 kilo afgevallen en voelde me al behoorlijk slank toen we op vakantie gingen. (Zie de foto hiernaast: ik was toch nog niet erg slank!)
Vlak voordat we richting Spanje reden heb ik mijn bandje iets ruimer laten zetten. Ik zag het niet zo zitten om de hele vakantie te moeten spugen. Vooral niet omdat ik moeilijk loop (ik loop met een rollator omdat ik versleten knieën heb en ik heb bovendien reuma) en in een vreemd restaurant half kokkend op zoek naar een wc, dat leek me geen pretje! Gelukkig stond mijn bandje niet te strak en heb ik de hele vakantie lekker (maar weinig) kunnen eten. Uiteindelijk bleek ik toch ook nog een kilootje lichter toen ik thuis kwam, dus dat was een extra bonus. Ik had daar helemaal niet op gerekend.
Ondertussen is mijn bandje opgespoten met 5,9 cc. Voor het soort bandje dat ik heb is dat zo ongeveer het maximum. Ik spuug wel veel, maar daar heb ik toch weinig last van; ik kan er goed mee leven. Meestal is het slijm, de meesten zullen dat wel herkennen.
Ik kan geen aardappels, rund- en varkensvlees meer eten en ook vruchten en rauwe groenten gaan maar heel moeilijk of helemaal niet meer. Brood gaat soms wel, soms niet. Wat kan je dan nog wel eten?, zullen diegenen willen weten die nog geen bandje hebben:
Rijst, tarly, couscous, pasta, goed gare groenten, kip en alles wat vliegt, vis gaat helemaal prima. Ik kan daar nog best veel van eten. Beschuit en toastjes, soepstengels en tucjes (!), stukje zachte Franse (of ander land) kaas, paté, etc. En natuurlijk soep, yoghurt en heerlijke andere toetjes (niet te veel!), kwark, karnemelk, chocomel (zonder suiker!). Met chocomel en gewone melk moet je wel oppassen omdat je daardoor extra slijmvorming kunt krijgen en dan moet je daardoor weer meer kan gaan spugen.
Ik drink geen koolzuurhoudende dranken meer. Meestal neem ik Sisi No Bubbles Light of ik neem Lessini siroop (50% minder suiker!). Er zijn verschillende smaakjes en er zitten vitamines in. Verder drink ik thee en koffie.
Ik hoef eigenlijk geen extra vitamines te gebruiken. Vorige week is mijn bloed gecontroleerd en alles was in orde. Maar soms neem ik dan Davitamon kauwtabletten voor kinderen. De gewone pillen krijg ik niet meer door mijn bandje en die oplostabletten vind ik na een paar slokken niet lekker meer. Bovendien duurt het zeker een half uur voor ik zo’n glas leeg heb en dan gaat het me erg tegenstaan. Die kauwtabletten zijn een uitkomst.
Ook calcium hoef ik niet extra te nemen. De botfoto’s lieten zien dat ik geen last had van osteoporose. Dat was wel prettig, ik slik tenslotte al genoeg pillen voor mijn reuma.
Ik kan geen aardappels, rund- en varkensvlees meer eten en ook vruchten en rauwe groenten gaan maar heel moeilijk of helemaal niet meer. Brood gaat soms wel, soms niet. Wat kan je dan nog wel eten?, zullen diegenen willen weten die nog geen bandje hebben:
Rijst, tarly, couscous, pasta, goed gare groenten, kip en alles wat vliegt, vis gaat helemaal prima. Ik kan daar nog best veel van eten. Beschuit en toastjes, soepstengels en tucjes (!), stukje zachte Franse (of ander land) kaas, paté, etc. En natuurlijk soep, yoghurt en heerlijke andere toetjes (niet te veel!), kwark, karnemelk, chocomel (zonder suiker!). Met chocomel en gewone melk moet je wel oppassen omdat je daardoor extra slijmvorming kunt krijgen en dan moet je daardoor weer meer kan gaan spugen.
Ik drink geen koolzuurhoudende dranken meer. Meestal neem ik Sisi No Bubbles Light of ik neem Lessini siroop (50% minder suiker!). Er zijn verschillende smaakjes en er zitten vitamines in. Verder drink ik thee en koffie.
Ik hoef eigenlijk geen extra vitamines te gebruiken. Vorige week is mijn bloed gecontroleerd en alles was in orde. Maar soms neem ik dan Davitamon kauwtabletten voor kinderen. De gewone pillen krijg ik niet meer door mijn bandje en die oplostabletten vind ik na een paar slokken niet lekker meer. Bovendien duurt het zeker een half uur voor ik zo’n glas leeg heb en dan gaat het me erg tegenstaan. Die kauwtabletten zijn een uitkomst.
Ook calcium hoef ik niet extra te nemen. De botfoto’s lieten zien dat ik geen last had van osteoporose. Dat was wel prettig, ik slik tenslotte al genoeg pillen voor mijn reuma.